PATRON

PUBLICZNA SZKOŁA PODSTAWOWA NR 4
z Oddziałami Integracyjnymi
im. św. KAZIMIERZA JAGIELLOŃCZYKA

Kazimierz Jagiellończyk urodził się 3 października 1458 r. na Wawelu jako syn króla Kazimierza Jagiellończyka i Elżbiety Rakuszanki, córki cesarza Albrechta II Habsburga. Bogobojni rodzice byli wspaniałym przykładem dobroci, mądrości i wiary dla swoich dzieci. 

Do dziewiątego roku życia Kazimierz pozostawał pod opieką matki, po czym na wychowawcę królewskich synów został powołany najwybitniejszy w swojej epoce dziejopisarz ksiądz Jan Długosz. Gdy Kazimierz miał 17 lat, król włączył do grona wychowawców swych synów włoskiego humanistę Filipa Buonacorsi zwanego Kallimachem. 

Kazimierz oprócz nadzwyczajnych zdolności odznaczał się także niespotykaną pobożnością 
i duchem pokory, był przy tym wielce utalentowany i dlatego król chciał go jak najszybciej wtajemniczyć w sprawy państwowe. W 1471 roku posłał go na czele 12-tysięcznej armii na Węgry, by rozgromił bunt, jaki tam wybuchł. Niestety, wyprawa ta zakończyła się niepowodzeniem.

Po kilkumiesięcznym odpoczynku Kazimierz wraz z całą rodzina królewską i dworem udał się na pielgrzymkę do Częstochowy. W kaplicy Matki Bożej Częstochowskiej królewicz ślubował czystość 
i postanowił jeszcze intensywniej pracować nad rozwojem wewnętrznym, a równocześnie coraz bardziej angażował się w sprawy polityczne. Począwszy od roku 1475 król zaczął obarczać Kazimierza obowiązkami publicznymi. Królewicz uczestniczył w uroczystościach państwowych i kościelnych, obradach sejmu, przyjęciach poselstw zagranicznych. Będąc ciągle przy ojcu, poznawał tajniki i mechanizmy funkcjonowania władzy, a jednocześnie oddawał się ascezie i działalności charytatywnej. Prowadził bardzo proste, surowe życie, unikał noszenia bogatych szat.. Pod względem moralnym był wymagający dla siebie i otoczenia. Walczył na dworze z wszelkim i przejawami zła, szczególnie z zakłamaniem i lizusostwem. 

W roku 1481 król rezydując w Wilnie powierzył rządy nad Koroną 
23- letniemu Kazimierzowi. Na rezydencję wybrano Radom, miasto leżące na drodze Wilno- Kraków. W czasie swoich dwuletnich rządów królewicz zasłynął jako namiestnik roztropny i sprawiedliwy, umiłowany przez poddanych. Miał ogromne serce dla biednych 
i potrzebujących. Polecił, aby biedacy mieli wstęp do niego o każdej porze dnia, sam odwiedzał nędzarzy. 

Już w Radomiu królewicz zaczął podupadać na zdrowiu. Lekarze stwierdzili gruźlicę i nakazali natychmiastową zmianę klimatu. W odpowiedzi na taką diagnozę, wiosną 1483 r. król wezwał syna do Wilna, gdzie powierzył mu urząd podkanclerzego. Pod koniec grudnia 1483 r. król Kazimierz Jagiellończyk wyjechał na sejm do Lublina, zostawiając rodzinę w Grodnie. I tutaj po Nowym Roku nawrót choroby przykuł Kazimierza do łóżka. Pod koniec lutego stan chorego był beznadziejny. 

Kazimierz zmarł 4 marca 1484 roku. Miał wtedy 25 lat. Po jego śmierci Kallimach z żalem powiedział: "Powinien się albo nie narodzić albo pozostać wiecznym". 

Królewicz Kazimierz narodził się i pozostał wiecznym. Jego ciało pochowano w kościele katedralnym św. Stanisława w Wilnie. Grób Kazimierza od początku otaczany był wielką czcią, jaką oddaje się świętym. Podania mówią o wielu cudach dokonanych za wstawiennictwem królewicza. Oficjalnie, świętość Kazimierza została ogłoszona w roku 1520 bullą kanonizacyjną papieża Leona X.